MECZUPANE (Ossan)

Gerçek ve harika sözlere olacak kulakların varlığından haberdar olmak, insanı o harika sözleri söylemeye itiyor. İnsan daha bir hırsla, daha bir dört kolla sarılmak istiyor içinde bulunan kömürü elmas haline getirmeyi. Daha bir gözlerine canlılık geliyor insanın...

 Yine yürüyorum, saçlarımda huzursuzluk veren kederlerim. Dalgın bir serseri mayın gibi değil bu sefer; daha durgun. Belki bataklık...  Kulağımda çalmayan bir müziğin ahengiyle zihnimde ritim tutturmuş yürüyorum. Yol nereye gidiyor, ben nereye gidiyorum, bir yere gidiyor muyum? Bilmiyorum, yalnızca yürüyorum... Yürümekten de bıkamadım gitti; Ne zaman daralsa göğsüm, takılsa aklım bir fikre, kapaklansam ruhum üstüne, yürümeye başlıyorum. Ne keyif aldığımı sormamam elzem yürümekten. Bu durmadan, usanmadan yürümelerin bir manası olmalı muhakkak!  "Belki de yoktur. Ama başka neyim var ki yürümekten gayrı... Adım atmaktan başka kimim var ki... " .... Yaşanmışlıklarımın arasında geziniyorum; Pişmanlıklarımla karşılaşınca köşe bucak kaçıyor, hayallerimin deryasında boğulmaktan korkuyor, yüce düşüncelerimin ışığında kör olmaktan çekiniyorum... Tam bir Mayın Tarlası yani..! Ama her ne hikmetse, en çok burada, bu mayın tarlasında güvende hissediyorum kendimi; Burada hiçbir şey bana...