MECZUPANE (Ossan)

Yokuş var, aşağıdan yukarıya doğru inen bir yokuş var.... Ve bizler, o yokuşun tırmanıcıları! Yukarıya çıktıkça daha da aşağılarda bir düzeye ulaşıyoruz. Daha bir aşağılıklaşıyoruz... Dostlar, arkadaşlar, öyle cümbür cemaat kahvehane köşeleri oturuşları, öyle toprak sahalarda elbiseleri terden sırılsıklam edinceye değin bir topun peşinden anlamsızca(!) koşuşturmacalar seyrekleşmeye, akşamları saklambaç ve daha nice fuzuli hınzırlıklarla mahalleyi inletmeler pek bir uzak görünmeye başlıyor... Bir vakitler birlikte dönülen ve "İçimi çok güzel haa" denilen cigaralara tenezzül edilmemeye başlanıyor artık. Artık sorun, nasıl haytalık edileceği fikri olmuyor; küçüklerin haytalıkları sorun olmaya başlıyor. "Aha sakız parası çıktı" diye sevinilen harçlıkların yerini "Bu para bana yetmiyor, nasıl daha fazla para kazanabilirim?"ler almaya başlıyor... "Ben kimim? Bu dünyada ne işim var? Neden varım? Amacım, gayem nedir?" gibi sorular o kadar dolu dolu seriy...

Hayatın, beni bir "para toplama makinesi" haline getirmesini asla affetmeyeceğim... Tamam, çok iyi bir makine olacağım; her zaman cilali kalacak, çarklarımı çevirdikçe dişlilerimi daha çok yağlayacak, daha bir süratle çevirmeye başlayacağım. Ancak bunu hiçbir zaman unutmayacak, hiçbir zaman affetmeyeceğim... Ey hayat! Peehh be sana! Yazıklar olsun... Çağlayanlardan daha azgın, daha çok köpüren, daha kuduran bu dizginlenemez ruhuma sen, yalnızca sen takmayı becerebildin en soğuğundan bir prangayı... Soluyor, bak bak, soluyor ruhum... Hissediyorum, ta içimden sezinliyorum ruhumun akarsuyunun kurumaya başladığını... Gittikçe ruhumun silinişinden açılan boşlukların para ile dolduğunun farkındayım... Ses edemiyorum, çığıramıyorum, haykıramıyorum! Ve ruhum, kurumaya devam ediyor... Peeh be sana hayat!..peh...