En Büyük Dost, Düşmandır.

-
Şu ana kadar yapılan savaşların en amansızları, sistemlerle ve fikirlerle yapılan savaşlardır. En imkansıza yakın olanlar devamlı olarak onlar olmuştur. Ne kadar güçlü ve ihtişamlı olursa olsun, düşman bir insan olduğu zaman kudretinin hafif bir meltemle savrulabilecek kadar cılız olduğu anlaşılmalıdır. Bu hafif meltem bir kurşun, ecele götüren zaman ya da gücünün ve konumunun elinden alınması olabilir. 

Ama sistemler öyle değildir. Sistemler fani bir insan ömrü ile kısıtlı değildir, sistemlere kurşun işlemez, rütbesi düşürülemez, hapsedilemez. Bundan ötürü en büyük savaşlar sistemlerle yapılan savaşlar, en büyük galibiyetler sistemlere karşı elde edilen galibiyetler ve en büyük devrimler de sistemlere karşı yapılan devrimlerdir. Yani dolayısıyla en büyük fatihler, sistemlere karşı muzaffer olabilmiş fatihlerdir. Cılız bir düşman (insan) ile yapılan muharebeden galip çıkmak, cılız bir galibiyet getirir. Büyük kafaların, büyük yüreklerin talip olması gereken hasım, insanlar değil sistemlerdir. Kişiyi en yükseklere, en çetin havalara götürebilecek mutlak düşman! Aksi durumda düşman zayıf (insan) olursa kişinin ruhunun bütün gücünü sarf etmesine ve tam potansiyelini ortaya çıkarmasına gerek olmadan alt edilebilir ve kişinin aslı tam anlamıyla anlaşılamaz.  Andre Gide'nin de dediği gibi; "Açılmamış kanatların genişliği bilinemez."

Peki, düşman aramak ve onunla savaşmak gerekli midir/neden gereklidir? Gereklidir. Hem de kaçınılmaz olarak. Çünkü potansiyel, konfor alanında ortaya çıkmaz. Kömür yüksek ısıda elmasa dönüşür, kaslar zorlandığı ölçüde belirir ve güç kazanır. Keza kişi her halükarda bir savaşım içerisindedir. İsmet Özel'in "Dünyaya gelmek, bir saldırıya uğramaktır. Doğan bebek, havanın ciğerlerine olan saldırısının verdiği acıyla haykırır. Soğuk saldırır bize, sıcak saldırır. Açlığın, hastalığın, korkunun saldırılarını savuşturma yoluyla yaşarız, hayatta kalırız. Yaşıyor olmak, savaşıyor olmaktan başka bir şey değildir." sözleri buna en güzel açıklamadır. 

Hiçbir şey, başa çıkılan zorluklar kadar kişiyi güçlendiremez. "Beni öldürmeyen şey güçlendirir." der Nietzsche. Ve  asır geçtikten sonra ekler Necip Fazıl Kısakürek: 

"Ey düşmanım, sen benim ifadem ve hızımsın;
Gündüz geceye muhtaç, bana da sen lazımsın!.." 

Durum böyle iken kişinin kendine ve kudretine denk bir hasım bulması, en az onu yenmesi kadar mühimdir. Hatta yenmesinden çok daha mühimdir. Keza göğüs göğüse yapılan vuruşmalardan muzaffer çıkılamasa da savaşçı, her şeyiyle kendini mücadeleye verdiği için yine kazanmıştır bir açıdan.

Yazıyı Che Guevara'ya atfedilen bu iki söz ile bitirelim:

"Unutma; Kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin."

"Belki hiçbir şey yolunda gitmedi; ama hiçbir şey de beni yolumdan etmedi!" 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Şeytanla Savaşma Zorunluluğu

-
Benim büyük bir bilge olmaktan, büyük bir aydınlanma yaşamaktan, yüksek bir farkındalığa ermekten başka şansım yok bu hayatta sağlam kalabilmem için. Çünkü benim en kuvvetli hasımım içimdeki şeytandır. Ve yalnızca ona üstün olarak ondan korunabilirim.  Eğer onunla ölümüne bir muharebeye girmez, etimin lime lime olmasını, kanımın oluk oluk akmasını göze almamı sağlayacak bir cesareti kendime zırh gibi kuşanmaz ve bu muharebeden muzaffer çıkmaz isem, benim, ölümünü sessizce ve boyun eğerek karşılayan bir kurbanlık koyundan hiçbir farkım kalmayacak. Ben şeytan ile savaşmayı bırakınca O da benimle savaşmayı bırakmayacak (çünkü onda bulunmayan tek şeyin adıdır merhamet.). Artık savaş diye nitelendirilen şey, bir meydan dayağına ve linç girişimine dönüşecek ve kanımın son damlasına kadar da durmayacak bu işkence.  Bu savaş, ben direniyorum diye savaştır. Keza savaş denilen bu şey, esasında bir direniş destanıdır. Ve yenildiğimde değil, direnmekten vazgeçtiğimde mağlup olmuş olacağım...
Devamı

Yalnızlık Tiradı

-
Yalnızlığım, ah benim uslanmaz ıssızlığım.. Neden bu kadar vahşisin, neden bunca akıllanmaz?! Tenhalığının kaynağını kurutmak mümkün değil mi? Bu koskoca evrende, bu milyarlarca insan yığınının arasında olmama rağmen nasıl oluyor da bunca ırak, bunca tanrıtanımaz edebiliyorsun beni?...  Sen benim ecelimsin, hayatımın kaynağı sendedir. Bencilsin sen, sadece senin olayım istiyorsun. Yanımdan yöremde hiçbir silüetin olmasına müsaade etmiyorsun! Gaddar, isyankar ve de vurdumduymazsın sen... En nefret ettiğin şeydir mutluluğum, benim saf, katıksız ve de masum mutluluğum. Hani düşman olsa, hani kalbi taştan olsa, hani kafir olsa yine bir sokak hayvanına merhamet eder ya elin vahşisi; işte sen ondan betersin! Tek istediğin benim, sadece ben. Benden başka kimseyi yaklaştırmıyorsun bile yörene ve yöreme. Tek amacın kendim olmam, kirletilmemiş olmam, katıksız olmam. Neymiş, kitap yazacakmışım, kendimi bulacakmışım; hadi oradan! Palavra bunlar efendim palavra! Sadede gel. Sen, düşmanımsın b...
Devamı

SIÇMANIN FELSEFESI

-
"Büyük fikirler, ya koşarken ya sıçarken insanın aklına gelir." Bu deyimin yaratıcısı çok ince bir noktaya değinmiştir. Toplumsal etik ve ahlak kurallarına bir ömür maruz kalmış bilincimiz, bizim atfedilen konunun özünü görmemize engel olur, -tıpkı yüzbinlerce kalıpların engel olduğu gibi. Peki, nedir burada kast edilen şey? 'Koşmak'tan başlayalım: Koşmak, en mükemmel hareket dinamiklerinden biridir. Çünkü süreğendir ve aynı yerde durmak, takılı kalmak söz konusu değildir bu devinimde. Devamlı olarak bir akış, bir değişim ve enerji döngüsü söz konusudur. Kişinin düşünceleri, bedeninden doğar. Devamlı olarak kendini bir odaya kapatan insanın (haftalarca, aylarca, yıllarca), her gün düzenli olarak gördüğü, maruz kaldığı tek şey dört duvar olduğu zaman fikirleri ve düşünceleri de aynı şekilde durağanlaşır, bilinci bir hücreye dönüşür ve o hücrenin içinde, duvarlara çarparak kendisine geri döner. Bunun sebebi hareketsizliktir. 'Düşünceler, içinde bulunulan ortamdan, ...
Devamı